De aanhef van het nieuwe indoorseizoen is voor elke organisator een cruciaal moment: hoe maken we de trouwe bezoekers duidelijk dat we er opnieuw een lap op gaan geven? Het is verleidelijk om met een brok vuurwerk van start te gaan, maar er zijn minder opzichtige manieren om aan klantenbinding te doen. We maakten de openingszetten mee van twee clubs, die in het verleden hun uiterste best deden om creatief te programmeren. Op vrijdag opende de Deuzonschole in Hoofdplaat (Zeeuws-Vlaanderen) met een soloconcert van snarentovenaar Theo Sieben, op zaterdag 7 september ging de deur open bij Arscene in Hansbeke (sinds 1 januari deel van fusiegemeente Deinze) voor ‘Guilty Pleasure’ van Chantal Acda & Pieter Van Dessel, ouverture voor het tiende werkingsjaar van de studio/concertzaal met zijn ruime foyer. Dat feestjaar zal men aan het eind van dit seizoen op passende wijze vieren, maar daar vernemen we later meer over.
De twee hebben vroeger al in Arscene gestaan. Pieter Van Dessel was eind 2015 in de club met ‘zijn’ Marble Sounds en was Chantal Acda enkele maanden tevoren present met Isbells. We hoeven de vele projecten en bands niet te vernoemen waar de protagonisten in het verleden of heden te maken hadden en hebben. Dat ze echter als duo aantraden was, in het licht van beider eigen activiteiten en komende projecten, een beetje verrassend. Maar de basisidee is vanzelfsprekend schitterend: met bevriende muzikanten je ‘guilty pleasures’ spelen, versies brengen van songs uit je eigen verleden, liefst uit je onbespoten beginjaren, of songs die je eigenlijk niet hoort te spelen wegens fout, politiek niet correct, (onterecht) mis begrepen. Ze gingen hiermee in op een vraag van Kunstencentrum STUK in Leuven.
Deze werkwijze heeft niets dan pluspunten. Je kan de songs geheel naar je hand zetten en lekker doen wat je niet verondersteld bent te doen… ‘Pleziertjes die niet horen’, da’s een zeer brede omschrijving, zo breed dat het bij voorbeeld ook toestaat om eigen songs op te diepen en te belichten, degene die je bijzonder dierbaar zijn, maar die bij voorbeeld niet meer passen in je recente repertoire. Die liedjes geven aanleiding (zijn een excuus?) tot vertellen: waarom je precies die song kiest, welke anekdotes (welk oud lieven) eraan vasthangen, welke emoties ze oproepen… Kortom, smeuïge parabels tussen niet zelden erg meezingbare deunen… Dat staat garant voor een fijnproeversavond.
Twee muzikanten van dit kaliber hebben allicht een boeiend parcours doorlopen. Daarin hebben we ons zaterdag niet vergist. We wachten ons echter om hier diep in te gaan op wat er allemaal de revue passeerde, want spoiler alert. We lichten graag een paar tips van de sluier, kwestie van de appetijt aan te scherpen. Edoch, de twee zijn niet van plan, zo hebben we dat toch begrepen, om hier courant mee op te treden, en dat is het minder goede nieuws. De vrees heerst dat er maar weinig belangstelling voor is. Dat kunnen we niet beamen of ontkrachten, maar nogmaals, we hebben ons vijftien nummers lang uitstekend vermaakt, temeer daar de twee uitmuntende uitvoerders zijn, Pieter vooral op keyboards en Chantal het vaakst op akoestische gitaar, zangstemmen die goed bij elkaar passen en innemende persoonlijkheden, begiftigd met een fijn gevoel voor humor. Het grasduinen toonde aan dat ze over veel meer songs beschikken die in het kader passen: het is mogelijk dat er een volgende maal, als die er nog komt, een gedeeltelijk of geheel andere selectie uit de bus komt. Dat het een leerrijke ervaring is, is meegenomen.
Kan, je mooier beginnen dan met ‘Say Something’ van Great Big World & Christina Aguilera (2014)? Meteen leggen de twee een fijne sfeer van weemoed, waarin het aangenaam vertoeven is. Dit summum van wanhoop, deze ultieme break-up hymne, kwam Pieter voor het eerst ter ore in… The Voice van Vlaanderen, toen kandidaten Eva en Mikaël de song brachten in een battle… Is het toeval dat ook wij die song toen voor het eerst hoorden en erdoor van de sokken werden geblazen? Daardoor is het een lied dat helemaal in het concept past. Fout? Ja, maar wel gans onterecht! Ook het daaropvolgende heeft een sterk emo karakter, niet in het minst door de Taiwanese zang van Kuo Ying-nan en Kuo Hsiu-chu die de song omlijst, het vaak in films gebruikte ‘Return To Innocence’ van Enigma (op full cd in 1993, single in 1994) Het geeft aanleiding tot het spraakmakende verhaal van plagiaat en het daaropvolgende proces, een thema dat in de set nog zou weerkeren.
We leren gaandeweg over Chantals ‘jeugdzonde’ Alanis Morisette (het nog altijd hondsfraaie ‘Hand In My Pocket’: er zijn erger jeugdzondes!) Sterker nog: Acda is beginnen zingen omwille van Cyndi Lauper! Pieter verklaart ons de omkering in haar voornaam, waarna Chantal het aangrijpende ‘Time After Time’ inzet. We vernemen ook alles over Pieters onvoorwaardelijke liefde tot het werk van Jean-Jacques Goldman (een sentiment dat we overigens voor 100% delen) Goldman zwijgt al zo’n vijftien jaar, maar in de francofone polls nog steeds naar voor komt als de Franse singer-songwriter bij uitstek. Het machtige ‘Là-bas’ (1987) volgt, waar Pieter een fraaie draai aan geeft. Iemand zou eens een tribute moeten maken rond JJ’s uitgebreide en zeer verscheiden songmateriaal, denken we dan. ‘Fields Of Gold’ van Sting en ‘Frozen’ van Madonna zijn vanzelfsprekend bekend terrein, maar de Welshe singer-songwriter Donna Lewis is dat heel wat minder, al doet haar hitgevoelige ‘I Love You Always Forever’ uit 1996 wel een belletje rinkelen.
Naar het einde toe veranderen de twee het geweer van schouder: Pieter zingt Chantals ‘From Where It Was’, dat hij destijds, in tempore non suspecto, coverde. Daarna volgt het ontwapenende en al snel door velen mee geneuriede ‘Speeches’, een song als een wiegenlied, dat Pieter schreef voor zijn tweede dochtertje toen die vier jaar was. Het is één van de hoogtepunten van de recentste, vierde langspeler van Marble Sounds, het onvolprezen ‘The Advice To Travel Light’ (mooie clip op YouTube!) Daar kon enkel het populaire ‘Leave A Light On’ op volgen (zowaar een hit in 2013!) Chantal antwoordde met ‘Arms Up High’, waar ook al zo’n pakkende clip van bestaat (met Peter Broderick) Wat ze hierover vertelt, grijpt naar de keel...
In de bissen zingt ze de lof van Chris Eckman, de leadzanger van The Walkabouts zaliger, schitterende rockband uit Seattle, die ook bij ons vaak optrad. Chris verhuisde al ruim twintig jaar geleden naar Ljubljana, hoofdstad van Slovenië, waar hij Studio Zuma runt. Hij is er als artiest, producer en maker van filmmuziek even actief als altijd. Samen met Chantal en percussionist Eric Thielemans (die ook op Acda’s recentste studioplaten meespeelt) nam sympathieke Chris onder de noemer Distance, Light & Sky twee platen op, ‘Casting Nets’ en ‘Gold Coast’. Op die laatste, verleden jaar uitgebrachte groeiplaat zingt Chantal het epische ‘Good Luck With That’, waarmee ‘Guilty Pleasures’ nu ook afsluit. En zo heeft u toch een idee waar het met dit programma heen kan.
We hopen vurig dat moedige organisatoren het duo aan de praat houden, want dit is écht te mooi om geruisloos tussen de plooien te verdwijnen. In november gaat in elk geval Pūwawau van start, groots opgezet concert voor ensemble, koor en pop- en jazzmuzikanten waarin Acda het voortouw neemt. Josse De Pauw en Stef Kamil Carlens zijn hier ook in betrokken: de info over project en het achttal uitvoeringen in Nederland en België vindt u terug op chantalacda.com
|
